Özünde özlem

Özlem...
Binlerce kelime arasından tek söylenemeyen dimi?
Bazen kimi ayrılıkları bitiren...
Sonrasında cehenneme çeviren
Ağlatan belki insanı ya da ağlamasını bitiren...
Kısa kısa gülümseten kimi zaman
Kimi zaman aksine işleyen...
Özünde özlem;Ahmet Arif misali dışarıyı mı gözlem?

Ahmet Arif gibiyiz bu gece 
Hasretinden prangalar eskitmiş biçimde
Kimi zaman kalmış pus içinde 
Özledim...Görmediğim seni özledim.

Karanfil kokuyor cigaram içinde 
Sensizlik aştı beni bu dizede
Görsem de olsam şâd bu şehirde
Özledim...Göremediğim seni özledim.


Ses etsem de çıkmadı sesim
Gözlerim yollarda kaldı kısmetim!
Her gece yollarını gözlerim 
Özledim...görsem dediğim seni özledim

Özeldim...Özünde güzel giderdim
Ölmedim...Ölsem de hayatı sana biçerdim
Savruldum tohum misali ekildim sezildim...
Özledim...Özledikçe özlemle derildim